مدرسه علمیه نورالهدی ماهدشت

در روایتی امام باقر (علیه السلام) می فرماید: «همانا خداوند متعال، براى حضرت شعیب (علیه السلام) وحى فرستاد: من از قوم تو یكصد هزار نفر را عذاب و هلاك مى نمایم كه شصت هزار نفر ایشان، اشرار و چهل هزار نفر دیگرشان از خوبان و عبادت كنندگان خواهند بود.
حضرت شعیب (علیه السلام) سؤال نمود: اشرار كه مستحقّ عذاب هستند، ولى خوبان را چرا عذاب مى نمائى؟ خداوند وحى نمود: به جهت آن كه این افراد، نسبت به گناهكاران بى تفاوت بوده و با ایشان سازش مى كردند.» (بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۶۷، ص ۲۱۰، ح ۱۲)
مسئله امر به معروف و نهی از منکر از چنان عظمتی برخوردار است که حضرت ابا عبدالله (علیه السلام) از جمله اهداف قیام خود را این دو فریضه الهی بیان فرموده اند.
در وصیتی که ایشان هنگام خروج از مدینه به برادرشان محمد بن حنفیه نوشته اند، آمده است: «أرِید أَنْ آمر بِالْمَعْروفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمنْكَرِ» (بحارالأنوار، علامه مجلسی ج۴۴ ص ۳۲۹ ؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج ۴، ص ۸۹)
و خدای متعال در قرآن کریم عمل به این واجب الهی را از جمله صفات مومنان می داند «وَ الْمؤْمِنونَ وَ الْمؤْمِنات بَعْضهمْ أَوْلِیاء بَعْضٍ یَأْمرونَ بِالْمَعْروفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمنْکَرِ» (توبه۷۱)

صفحات: 1· 2